هر تکواندو کاری باید بداند که برای آماده شدن برای یک مبارزه چه تمریناتی مناسب و مهم است و باید روال دائمی تمرینات خود را تغییر داده تا با مسابقاتی که در پیش دارد سازگار باشد.
همانگونه که 20روز تا1 ماه قبل از آزمون های ارتقاء کمربند خود را به آب و آتش میزنید تا رده بالاتر را کسب کنید زمانی که خود را برای یک مبارزه چه سطح پایین مثل مسابقات شهرستانی و چه سطح بالا مثل مسابقات قهرمانی استان و کشوری اگر واقعا قصد قهرمانی داشته باشید آماده می کنید باید تمرینات مخصوص مبارزه را جدی بگیرید.اولین چیزی که در این خصوص بسیار مهم است , سازگاری ضربان قلب با سطح تمرین و مبارزه می باشد . چرا که این امر باعث افزایش تنفس می شود تا در برابر حریف زود خسته نشده و به اصطلاح نفس کم نیاورید.اگر نفس نداشته باشید نمی توانید زیاد تمرین کرده و خوب مبارزه کنید.هر اندازه وقت بیشتری برای اجرای فنون صرف کنید به همان اندازه نیز بهتر مبارزه خواهید کرد.بنابراین در ساعات تمرینی خود بر روی تمرینات تنفسی بیشتر کار کنید.هر اندازه نفستان خوب باشد تمرینات روزانه تان بهتر خواهد بود.هر اندازه که بهتر و بیشتر تمرین کنید مسلما کارتان بهتر خواهد شد.عده ای بر این باورند که افرادی که در مسابقات نفس کم می آورند خیلی زود ناک اوت می شوند.وقتی که مبارز تازه نفس است در برابر ضربات نیز استقامت دارد.اما کسی که نفس کم بیاورد , بر اثر ضربه سنگین نقش بر زمین خواهد شد.زیرا توان دفاع از خود را نخواهد داشت.به خاطر داشته باشید تنها بر اثر ضرباتی که به سر وارد شود مبارز ناک اوت نمی شود بلکه برخی از ضربات را می توان به دیگر نقاط بدن زد و حریف را از دور رقابت خارج کرد.مثلا   می توان با یک ضربه آپ میلگی دقیق و محکم به ناحیه دیافراگم حریف را ناک اوت و حتی حریف را کشت. واین بستگی به بنیه قوی شما دارد. اما اگر با رقص پا های بی جهت و ضربات پای بی هدف خود را از نفس بیندازید به احتمال قوی به دست خودتان با شکست مواجه می شوید.وقتی انرژی خود را بیهوده هدر دهید , حتی یک آپ چاگی ساده برای شما به اندازه کوه اورست , سنگینی خواهد داشت.
بیشتر شاگردان تنها تمرین با میت را تمرین آماده سازی مبارزه برای خود می دانند . این اصل غیر قابل انکار است که ابتدا باید اصول را یاد گرفت اما فراموش نکنید که شما یک کمربند قرمز و یا مشکی هستید دیگر یک کمربند زرد و سبز نیستید و اگر قرار به آموزش اصول ضربه زنی بود تا بحال باید این اصول را فرا می گرفتید چرا که با وارد شدن به رده قرمز و مشکی شما آنقدر یاد گرفته اید و آنقدر روی شما حساب می کنند که می توانید مسابقات کشوری شرکت کنید.پس به یاد داشته باشید که تمرینات میت زنی تنها یک روی سکه است و در آنسوی سکه که خیلی خیلی هم مهم بشمار می آید قرار گرفتن در شرایط واقعی مبارزه است . مسلما یک کمربند قرمز یا مشکی که بعد از حداقل 2 یا 3 سال این رده را کسب کرده و طی این مدت حتی یک مسابقه داخلی انجام نداده نمی تواند در مسابقه ای در سطح بالاتر مقام کسب کند و قاعدتا این انتظار هم از چنین تکواندو کاری نمی رود پس مربیان عزیز دقت کنند این روی بحث با شماست و این وظیفه ی شماست که شاگرد را در شرایط مبارزه و مسابقه قرار دهید.
عده ای به این موارد توجه نمی کنند و چنین تصور می کنند که در مسابقات با تمرین یک یا دو هفته قبل از آن می توان مقام آورد در صورتی که اصلا این فرض درست نیست چنین مبارزانی در یکی دوهفته تمرین فکر می کنند دریگر آماده هر گونه مسابقه ای هستند و در تمرینات بگونه ای عمل می کنند که به نظر می رسد در مسابقات ترکیبی شرکت کرده اند و این امر به این می ماند که کسی بخواهد برای صدها نفر سخنرانی کند بی آنکه یادداشتی برای خود فراهم کرده باشد.
به قول یکی از اساتید موفق ایرانی (استاد مجتبی رحمان زاده در سوئیس) "در تکواندو برتر از کره ای ها و ایرانی ها در مبارزه و برتر از اروپایی ها در مسابقات فرم وجود ندارد"پس حالا که ما ایرانی ها می توانیم چرا نباید استفاده کنیم.
دیگر اینکه قبل از هر نوع تمرین مبارزاتی , ابتدا بهتر است قوانین و مقررات را مطابق با آخرین بروز رسانی فدراسیون بررسی کنیم,چه بسا همانگونه که مشاهده می شود قوانین حتی گاهی روز بروز عوض می شوند.
همچنین سعی کنید هنگام تمرین برای مبارزه خود را با شرایط مسابقه یکسان کنید یعنی مثلا با پوشش کامل حفاظتی شامل: ساق, ساعد,  هوگو و حتی نانشیم یا محافظ بیضه را هم بپوشید تا به آنهاعادت کنید و روز مسابقه پوشیدن این امکانات برای شما سخت نباشد.همیشه سعی کنید در بین شاگردان کلاس از آن دسته باشید که با مربی رو در رو تمرین می کنند چون تنها در این صورت است که زیر نظر و توجه مستقیم خواهید بود و اشکالاتتان بهتر رفع می شود.همچنین مربی می تواند با نظارت مستقیم در بالای سر شما  بایستد و شما را مجبور به اجرای تکنیک کند.
از دیگر تمریناتی که جهت آماده سازی مبارزه مهم است کار با حریف تمرینی است. در برخی از باشگاه ها بین افراد مسابقات دوستانه برگزار می گردد که برای پیشرفت و ارتقاء تجربه آنها بسیار مفید است. این نوع مبارزات دوستانه فرصتی به هنرجو می دهد تا فنون خود را بصورت ترکیبی و با قدرت تعقل و خلاقیت به بوته آزمایش بگذارد و بر تجربه خود بیفزاید.
یادتان باشد همیشه با افرادی بهتر از خودتان مبارزه کنید.
مبارزه جنبه های مختلفی دارد . فن , زمانبندی , ریتم حرکات و راهبرد های مبارزه باید به طور صحیح تعلیم داده و مدام تمرین شود , به گونه ای که چیزی به دست شانس سپرده نشود و جای حرف و حدیث ( حق خوری) برای کسی باقی نماند.

آگاهی از قوانین و مقررات: یک مبارز باید از تغییرات مختلف در اوزان، ابعاد محوطه شیاپ‌جانگ، تعداد داوران، قوانین وزن‌کشی، امتیازات، اخطارها، علائم، حتی هوگو و غیره، مطلع باشد تا در هنگام برخورد با هرکدام از موضوعات دچار مشکل و سردرگمی نگردد.

·     نوع و سطح مسابقه:  مسلماً سطح مسابقات استانی، کشوری و یا بین‌المللی با یکدیگرتفاوت داشته و در تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی ما مؤثر خواهد بود. همچنین مسابقاتی نظیر لیگ که درآن بازیکن می‌بایست چندین بار در سطح ایده‌آل قرار داشته باشد با مسابقاتی مثل تورنمنت‌ها که فقط در یک یا دو روز برگزار می‌شوند، برنامه‌ریزی یکسانی نخواهد داشت.

·     شناخت حریفان و سطح فنی آنها: چنانچه مسابقه داخلی باشد، شناخت حریفان ساده است. درخصوص سایر مسابقات نیز با کمی جستجو می‌توان در مورد سایر بازیکنان و شیوة مبارزه‌شان اطلاعات باارزشی بدست آورد.

·     ارزیابی محل مسابقه: تفاوت‌های جغرافیایی گاه چنان زیاد و متغیراست که می‌تواند اثرات بیولوژیکی فراوانی بر ما بگذارد. برای مثال فرض کنید محل تمرین و زندگی‌تان درمنطقه‌ای سردسیر قرار دارد و می‌بایست در منطقه‌ای گرمسیر و یا شرجی مسابقه دهید. یا از نظر زمانی تفاوت چشمگیری با محل مسابقه داشته باشید. مثلاً وقتی‌که در محل زندگی شما شب است، در همان زمان محل مسابقه صبح یا ظهر باشد، بنابراین ساعت طبیعی بدن، شما را دچار مشکل می‌سازد.

·     تعیین سطح آمادگی جسمانی و تکنیکی خود: تعیین میزان آمادگی جسمی بوسیله آزمون‌های استاندارد، این امکان را به شما می‌دهد تا برنامه دقیق‌تری جهت آماده‌سازی تدوین نمائید، نیازهای خود را بشناسید و درصد شدت و مدت تمرین بر روی هریک از فاکتورهای آمادگی جسمانی را مشخص سازید.

·     تعیین زمان موجود: با مشخص کردن زمان موجود و در اختیار تا برگزاری مسابقه، می‌توانیم در انتخاب نوع برنامه‌ریزی و تمرین خود دقت بیشتری داشته باشیم و به تناسب کوتاه و یا بلند بودن این زمان، قاعدتاً نوع برنامه آماده‌سازی نیز متفاوت می‌باشد.

آموزش کامل 12 نشست اصلی در تکواندو

1- آبسوگی :
پاها به اندازه یک پا (طول یک کف پا) باز و جهت پنجه پای عقب 30 درجه اختلاف با پنچه پای جلو و وزن بدن به طور مساوی بین دو پا تقسیم شده است و زانو ها کاملاً صاف است .

2- آبکوبی سوگی:

پاها به اندازه دو برابر طول کف پا باز و جهت پنجه پای عقب 30 درجه اختلاف با پنچه پای جلو و زانوی پای عقب کاملاً صاف ولی زانوی پای جلو شکسته و پاشنه پای عقب نباید از روی زمین بلند شود وزن بدن بیشتر بروی پای جلو است. (در تصویر پایی که پر رنگتر است بیشتر مقدار وزن بدن بروی آن قرار دارد).

3- دیویت کوبی سوگی:
پا ها از طرف پاشنه بر هم عمود هستند مانند حرف L انگلیسی و تقسیم وزن بدن 70 % پای عقب و 30 % پای جلو می باشد و فاصله دو پاشنه به طول یک و نیم کف پا می باشد و زانوها هر دو شکسته است.(در تصویر پایی که پر رنگتر است بیشتر مقدار وزن بدن بروی آن قرار دارد)

4- جوچوم سوگی:

پاها به اندازه دو طول کف پا از طرفین باز و وزن بدن بطور مساوی تقسیم می شود و هر دو زانو خم می شود. (مانند نشست بروی اسب)

5- چاریوت سوگی (موآ سوگی):

پاها کاملاً جفت و چسبیده به هم می باشد و وزن بدن بطور مساوی روی هردو پا تقسیم می شود و پنجه های پا نیز صاف و روبه جلو می باشد و هر دو زانو نیز صاف هستند.

6- چونبی سوگی:

پاها به اندازه یک کف پا (تقریباً برابر با عرض شانه ها) از یکدیگر فاصله و پنجه ها کاملاً رو به جلو و موازی و وزن بدن به طور مساوی بین دو پا تقسیم می شود و هر دو زانو نیز صاف هستند.

7- ناران هی سوگی:

پاها به اندازه یک کف پا (تقریباً برابر با عرض شانه ها) از یکدیگر فاصله و پنجه ها رو به جلو و کمی به طرف خارج بدن متمایل و وزن بدن به طور مساوی بین دو پا تقسیم می شود و هر دو زانو نیز صاف هستند.

8- پیون هی سوگی:

پاها به اندازه یک کف پا از یکدیگر فاصله دارند و پاشنه ها در یک خط عمود بر هم مانند حرف L انگلیسی و وزن بدن بطور مساوی تقسیم می شود و هر دو زانوه نیز صاف است.

9- بوم سوگی:

پاها کمتر از یک کف پا از یکدیگر فاصله پای جلو و عقب هر دو خم و بیشتر وزن بروی پای عقب و فقط سینه پای جلو (آبچوک) بروی زمین قرار دارد و پاشنه پا بروی زمین قرار نمی گیرد و پنجه پای عقب 30 درجه اختلاف نسبت به پنجه پای جلو و بیشترین وزن بدن بروی پای عقب بوده و بروی پای جلو چندان وزنی از بدن قرار نمی گیرد و هر دو زانو نیز می بایست خم شوند. (مانند ایستادن ببر) (در تصویر نصفه بودن پای جلو بیانگر این است که تنها سینه پای جلو بروی زمین قرار دارد و پاشنه بروی زمین قرار نمی گیرد).

10- هاتاری سوگی:

یک پا از محل زانو کمی خم و تیغه خارجی پای دیگر کنار زانوی پای خم ( مانند ایستادن درنا و یا لک لک).

11- دیت کوآ سوگی:

یک پا بطور کامل در جهت افقی نسبت به بدن قرار می گیرد و پای دیگر از پشت پای اول در راستای پاشنه پای اول قرار می گیرد به صورتی که تنها سینه پای دوم بروی زمین قرار می گیرد و لازم به ذکر است زانوی پای دوم و گودی پشت زانوی پای اول قرار می گیرد و سپس هر دو پا خم می شود و وزن بدن نیز بین هر دو
پا مساوی است مانند آخرین نشست در انتهای فرم 5 (تکوگ اُو جانگ) (در تصویر نصفه بودن پای جلو بیانگر این است که تنها سینه پای جلو بروی زمین قرار دارد و پاشنه بروی زمین قرار نمی گیرد).

12- آب کوآ سوگی:

یک پا بطور کامل راستای جهت عمود نسبت به بدن قرار می گیرد و پای دیگر از پشت پای اول در راستای پاشنه پای اول قرار می گیرد به صورتی که تنها سینه پای دوم بروی زمین قرار می گیرد و لازم به ذکر است زانوی پای دوم و گودی پشت زانوی پای اول قرار می گیرد و سپس هر دو پا خم می شود و وزن بدن نیز بین هر دو
پا مساوی است مانند اواسط فرم 7 (تکوگ چیل جانگ) که این نشست همراه با حرکت دست جه چیو جیروگی اجرا می شود. (در تصویر نصفه بودن پای جلو بیانگر این است که تنها سینه پای جلو بروی زمین قرار دارد و پاشنه بروی زمین قرار نمی گیرد).